کد مطلب:28761 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:147
در پیِ فرو كش كردن شدّت احساسات و پس از گفتگوها و استدلال های امام علی علیه السلام و عبد اللَّه بن عبّاس با ایشان، این دو نفر از خوارج جدا شدند و به سپاه امام علی علیه السلام بازگشتند و آن گاه كه نبرد نهروان برپا گشت، در شمار لشكریان وی بودند و [ حتّی] شَبَث بن رِبعی، فرماندهی جناح چپ سپاه امام علیه السلام را بر عهده داشت. از آن پس، رهبری خوارج را افرادی از توده مردم وناشناسان در دست داشتند كه ما را از ایشان شناختی نیست. نام های كسانی چون شُرَیح بن اَوفی، زید بن حُصَین و حمزة بن سِنان، در شمارِ شخصیّت های برجسته خوارج آمده، لیكن اطّلاعی از زندگانی و سیره ایشان در دست ما نیست.
خوارج از دلِ فتنه ای برآمدند كه در كوفه جای گرفته بود و به نامِ قُرّاء (قاریان) شناخته می شد. آغاز پیداییِ ایشان، در سایه احساساتی بود كه در روزهای واپسینِ نبرد صِفّین برانگیخته شد و شدّت گرفت. این حركت مبتنی بر خاستگاه های فكری و اندیشه ای نبود. فرماندهی نظامی آنان بر عهده شَبَث بن رِبعی بود و رهبری دینی و فكری شان را عبد اللَّه بن كَوّاء بر عهده داشت.